Noodhulp en de Marathon vergen beiden een lange adem; we gaan door!

Wat een prachtig weekend met familie, euforie, pijn, tranen en ontlading.

Gisteren liep ik samen met mijn zus en beide broers de marathon van Frankfurt. Dit weekend ook passeerden we met de actie voor ZOA de 1000euro grens. 

Na bijna een jaar van voorbereiding stonden we gisteren met zijn 4en aan de start. Alle scenario's waren besproken. Wat zouden we doen als iemand het niet vol zo houden, als onze maag, ons hoofd of onze voeten het af zouden laten weten. Wanneer zouden we wel of niet doorgaan. Maar eigenlijk stond het al vast; opgeven was geen optie. Daar hadden we allemaal onze eigen motivatie voor. Voor mij toch zeker voornamelijk de belofte dat ik deze marathon voor ZOA uit zou lopen. 

De eerste kilometers gaan als vanzelf, onder applaus van een groot publiek doorkruisen we het oude centrum. En zo hebben we al snel de eerste 10km afgelegd. Vanaf een kilometer of 14 krijgen we behoorlijk tegenwind. Deze kunnen we hebben: Hier hebben we voor getraind. Hiervoor hebben we al al die kilometers en hoogtemeters gemaakt deze zomer. Samen gaan we op een strak tempo door. Mn zus en ik kunnen genieten van alle lopers om ons heen en zij heeft zelfs de energie om de voortgang van onze broers die een stukje voor ons uitlopen bij te houden. Een koude wind wisselt zich af met af en toe een klein zonnetje. Misschien wel een kleine belofte dat het goed gaat komen. Ook mijn hartslag wisselt; van de kou, de inspanning, de spanning. 

Terwijl we het halve marathon punt passeren halen we al wat mensen in die vol enthousiasme eerder ons hebben ingehaald en nu toch iets moeten terugzakken in tempo. Ook mijn benen laten merken dat ze toch al ruim 2uur hun best doen. De parallellen zijn snel te leggen. Het werken in de ontwikkelingshulp is werken vanuit de lange adem. Lange tijd van voorbereiding is nodig om op het moment van een ramp snelle hulp te kunnen bieden. Waarbij snelle hulp over kan gaan een langere periode van support. Onderweg kun je de moed verliezen omdat het zwaar gaat, er  tegenslagen komen of het langer duurt dan verwacht. Toch, als je met elkaar het doel voor ogen houdt, dan is dat een drijfveer om door te gaan: opgeven is geen optie. In mijn geval komt AHA dan in beeld. Haar oneindige vertrouwen in de toekomst haar optimisme ondanks tegenslagen. Hoe zij kilometers moest lopen voor, medische hulp, goede voorzieningen en connectie met de buitenwereld. 

We zijn inmiddels de 37km gepasseerd en mijn tempo zakt wat terug. Ik hoor mij zus roepen; 'denk aan AHA, hier heb je voor getraind!'. Dankzij de steun van mn zus  en haar geloof in mijn kunnen lukt het me me weer op te laden. Ruim een half uur later kunnen we hand in hand lachend de finish over. Daar staan ook onze broers al. Ook zij hebben SAMEN de finish bereikt. 

Hoe mooi als mensen in je geloven, je motiveren om zelf de stoute schoenen aan te trekken en je dan HOOP geven en blijven steunen zo lang en veel als nodig is om je eigen weg te kunnen gaan, in vertrouwen

De marathon zit erop mijn streef bedrag van 2000euro is echter nog niet binnen. Komende tijd zullen mijn benen even moeten herstellen maar ik kom ongetwijfeld opnieuw in de lucht om mijzelf en jullie opnieuw uit te dagen!